آیا نتیجه همراهی با جمعیت ریاکار و بیماردل، خشنودی و پاداش الهیست؟

با این فساد عظیم فراگیر در سطح جامعه، اینکه چطور یک عده معلوم الحال به خود، اجازه به دست گرفتن طبل، شیپور و آلات و ادوات جنگهای گذشته را به خود داده و خویشتن را جزء لشکریان ' حسین (ع) '، معرفی می نمایند همواره، برای شخص بنده، جای تعجب بوده است. وقتی صدائی از یکی از دسته های در حال عبور، شنیدم که با لحنی حزن آلود، می گفت: ' فردا، عزیز ' فاطمه (س) ' لشکر ندارد. '، پیش خود، گفتم: ' نگران نباش. لشکر به این بزرگی، دارد که برایش، خورشت قیمه درست می کنند، طبل می زنند، گوسفند سر می برند، زنجیر پاره می کنند و ...؛ کارهائی که ' حسین (ع) ' از مردم زمانه خود، انتظار داشت و نمی کردند و اینها جبرانش می کنند. '؛ ولی فی الواقع، اگر توقع ایشان از مردم همعصرش، صرفا، انجام چنین اعمالی، بود، چه بی بخار بودند که گردن ننهاده و بدین طریق، شهادت ایشان را رقم زدند! لابد، قرار است زمان قیامت، از مردم زمان ' حسین (ع) '، پرسش شود که: ' چرا برای امام خود، گوسفند سر نبریدید؟ چرا خورشت قیمه نپختید؟ چرا طبل نزدید و چرا آواز نخواندید؟ '!

در ایران، یک ماه، مردم برای امام (ع)، عزاداری می کنند و یازده ماه باقیمانده سال، این امام (ع) ایشان است که به سبب فساد و سبک زندگی سرشار از ظلم و گناه آلود، عزادارشان است. بهتر نیست در عوض عزاداری تصنعی و آسان و ایجاد هیاهوئی که برای هر انسانی، جذاب و سرگرم کننده می نماید، تمام طول سال را به مراقبت از نفس، می پرداختند تا پایان این ایام مصادف نباشد با آغاز از سرگیری اعمال فسادآلود ایشان و شروع عزاداری امام (ع)؟ ابلهانه خواهد بود که گمان ببریم از طریق دو روز هیاهو، شناخته می شویم و نه 364 روز سبک زندگی.

به یاد صحنه ای از سریال ' ' مریم مقدس (س) ' '، افتادم که جناب ' زکریا (ع) ' خطاب به ' مریم (س) ' - زمانی که ایشان علت حضور خود در جمع مردان معبد و نماز گزاردن با آنها را فرمان خداوند بیان داشتند - فرمودند: ' آنها بری از ایمان، هستند. چطور خداوند از تو، خواسته با آنها، نماز بخوانی؟ '.