شرط اولیه نماز که در صورت عدم آن، با وجود داشتن وضو نیز، قبولی نماز امکانپذیر نمی باشد ' طهارت ' است. در جامعه ای غرق در انواع فسادهای ریز و درشت - که مهمترین آن که به شدت، ناپاکی انسانها را در پی دارد ' زنا ' بوده و یکی از مصادیق آن، ' چشم چرانی 'ست - و در جامعه ای سرشار از این گناهان آلوده کننده جسم و روح بشر که آن چنان، در جامعه ایرانی، فراگیر گشته اند که گوئی، هیچ نقطه ای از کشور را نمی توان خالی از آلودگان، یافت، چگونه می توان با اطمینانی کامل، ' اشخاصی پاکیزه ' یافت نمود و در کنارشان، به ' نماز جماعت '، ایستاد؟
در جامعه ای که از خواندن نماز جماعت در کنار نمازگزاران مرد فاسد، چشم چران و زناکار و همسران پلید و زناکار همچون خود ایشان، احتمال از دست رفتن ' طهارت ' و در نتیجه، ابطال نماز، می رود، آیا خواندن نماز جماعت صحیح است؟ فراتر از آن، آیا نماز گزاردن مردان پشت سر امام جماعت زن، بی اشکال است؟ آیا این دست مردانی که به جنس زن، صرفا، از دیدگاه جنسیتی، نگریسته و با دیدنش، تنها، به یاد آلت تناسلیشان، افتاده و خود را خراب می سازند قادرند در کنترل کامل نفس، پشت سر امام جماعت زن، نماز گزارده و نمازشان نیز، صحیح باشد؟
از منظری دیگر، می توان گفت اگر مخالفتی از سوی جنس مردان مسلمان، با امام جماعت قرار دادن زنان، وجود دارد، از آن بابت، است که ناخودآگاه، مجبور خواهند شد نگاه جنسی خود را حداقل، برای مدتی اندک که در حال نماز، هستند از جنس زن، برداشته و در مقامی انسانی، با وی، روبرو شوند که در صورت تکرار هر روزه و ۵ بار در روز آن، مسلما، نگاه احترام آمیز به زن، ملکه ذهنشان خواهد شد که این با بوالهوسی مردان مسلمان، در تضاد، است.
با این وضع فسادی که در مردان ایرانی و همسران بالطبع فاسد ایشان، دیده می شود، نه تنها، امام جماعت شدن جنس زن برای مردان، درست نیست؛ بلکه به جماعت خواندن نماز نیز، جای اشکال دارد.
آیه ۱۱۳ سوره ' هود ' کتاب آسمانی ' قرآن کریم ' می فرماید: ' هرگز، نباید با ظالمان، همدست و دوست و بدانها، دلگرم باشید؛ وگرنه آتش کیفر آنان در شما نیز، خواهد گرفت و در آن حال، جز خدا، هیچ دوستی، نخواهید داشت و هرگز، کسی یاری شما نخواهد کرد. ' همچنین، در روز قیامت، جهنمیان افسوس می خورند که ای کاش همنشینانی بد اختیار نمی کردند. همچنان که آیه ۲۸ سوره ' فرقان ' می فرماید: ' وای بر من! ای کاش فلان را دوست نمیگرفتم! '.
وای بر نمازگزاران؛ آنانی که در پیشگاه باریتعالی نیز، توانایی کنترل شهوات و امیال خود را نداشته و همچنان، در فکر آلت پستشان، هستند!