برای انسان بودن، باید حیوانیت را مثله کرد!

در گذشته های دور و دوران مردمانی که بوئی از تمدن، نبرده بودند، پدر دختر هنگام ازدواج وی، پولی را بابت هزینه ای که خرج تربیت فرزندش نموده بود از نامزدش، دریافت می کرد. حتی جهت یافتن شوئی که بتواند پول بیشتری از این بابت، بپردازد، دختر را با عطرهائی خوش و نمائی زیبا، در میادین عمومی، گردانده تا مردان تحریک شده و بهاء بیشتری تقدیم کنند. افتخار زنان به بالا بودن بهائی بود که مردان حاضر به پرداخت آن، می شدند و در صورت ازدواج بدون پرداخت پول یا با پرداختی با میزانی پائین، احساس حقارت همیشه با دختر، همراه بود. روابط آزاد و مشترک میان آنها قبل از ازدواج، رواج داشت. انسانهای نخستین به چنان فقری، دچار بودند که توان دریافتن یا مشغول کردن ذهن خویش را به مفهوم « عشق »، نداشته و به ازدواج، تنها به دیدی تجاری، می نگریستند که از جانب آن، منافعی نصیب هر طرف - شوهر، زن و پدر زن - می گشت. آنها دلیل زن گرفتن خود را تهیه خوردنی و آشامیدنی، آوردن هیزم، کشیدن بار هنگام کوچ، به دست آوردن کارگر ارزان و پدر شدن به شکلی سودآور بیان کرده و هیچ قدسیتی برای ازدواج، قائل نبودند و دیدشان در ارتباط با ازدواج، تفاوتی با یک حیوان نداشته و اهمیت آن نزد ایشان، همچون اهمیت غذا خوردن، بود. به همین جهت، سودمندی و کاری بودن زن برای ایشان، اولویت داشت تا جمال و زیبائی وی. بعدها، پدر عروس با پولی که از داماد، دریافت می کرد، هدیه ای برای داماد، تهیه می نمود که با افزایش این میزان، وی قادر بود دختر را با وضعیتی بهتر، به خانه شوهر، بفرستد. در واقع، در این حالت، هم عروس و هم داماد به صورتی پهلو به پهلو، خریداری می گشتند.

اما توجه به بکارت، از زمانی در دختران، به وجود آمد که مفهوم مالکیت خصوصی پا به میدان، گذاشته و مرد داشتن بکارت را نشانه قدرت اراده و وفاداری زن به خویش، دانسته و اطمینان حاصل می کرد که اموالش به فرزندان نامشروع، منتقل نخواهند گشت. به این ترتیب، دختر با واژه « حجب و حیاء »، آشنا شد تا بدین طریق، بتواند خود را از مردان، دور نگاه داشته تا بکر باقی بماند. به علاوه، ممنوع بودن نزدیکی در دوران عادت ماهیانه، یکی دیگر از دلائل ایجاد حجب در زن، بود. اگر تا آن زمان، استفاده از لباس، به عنوان زینت یا جهت حفظ بدن از انواع صدمات، نبوده، از جهت حس فوق، بوده است. حتی دختران را در سنین بحران جوانی، در کلبه هائی که پیرزنانی پاکدامن زندانبان آنها بودند، نگهداری کرده و آنها را از دیدار با مردان غریبه، بازداشته و تنها، اجازه داشتند با مردان آشنا و محارم، ملاقات داشته باشند که از جهاتی، شباهت به پوشش و حجابیست که مسلمانان و پیروان سایر ادیان مورد استفاده قرار می دهند.

بعدها که اخلاقیات وارد زندگی بشر شده و وی تا حدودی مترقی و پیشرفته گشت و از فقر و ضعف گذشته، خارج شد، از آنجائی که اخلاقیات سد راه ارتباط آزاد میان دو جنس، شده و دیگر، توان دفع شهوت را به شکل پیشین، نداشتند، به پروراندن این حس فروخورده و ارضاء نشده در ذهن، پرداخته و جنس مخالف را در ذهن خود، بزرگ می نمودند و بدین شکل، عشق رمانتیک میان زن و مرد، شکل گرفت. امروزه، همان نیازهای جسمانی، اقتصادی و ... که ملاک ازدواج پیشینیان بوده اند، همچنان به عنوان محرک دو جنس به این عمل، باقی مانده؛ اما به دلیل ورود اخلاقیات در زندگی بشر از طریق پیامبران و عالمان و از طرفی دیگر، توانمند شدن بشر امروزی، شکل آن تغییر نموده و اکنون که برای بشر، کسر شأن می نمود بسان حیوانات و بدون در نظر گرفتن اخلاقیات و توجه به بعد الهی خویش، به ادامه بقاء بپردازد، سعی کرده به طریقی، خویشتن را از گونه های دیگر حیوانی، متمایز و « انسان » جلوه دهد و « عشق » - موهبتی که رابط هستی و انسان با خداوند، می باشد - به دستاویز وی برای این کار، تبدیل شد؛ وگرنه در باقی موارد، تفاوتی میان او و حیوان، مشاهده نمی گردد. پس، از کدامین سو، خویشتن را برتر از حیوان، می بیند؟

آیا « انسان بودن » این است یا باید آن را در سلوک پیامبران، امامان و عارفان، جست؟ آیا برای « انسان بودن »، صرفا رعایت پوشش، خواندن خطبه ازدواج و اعتراف به عشق میان دو جنس و میان والدین و فرزندان یا افراد قبیله، کافیست یا برای اثبات اشرف مخلوقات بودنمان، مجبور خواهیم بود گهی بسان « ابراهیم (ع) »، حتی از فرزند خویش، گذشته یا به قوم خود، پشت کنیم و گهی همچون « آسیه (س) »، پیوند خویش را با فرعونهای زمانه، بگسلیم؟ شاید مجبور باشیم همانند « موسی (ع) »، از جان، گذشته و با فرعونهای عصر، آورد داشته یا چون « مریم (س) » و « عیسی (ع) »، جهت آشکارسازی ناپاکیهای موجود در روابط بین بشری در انظار جهانیان - که در نظر آنها، طبیعی جلوه می کند - از پیوند زناشوئی با ناپاکان، دوری نمائیم. اگر هم، خود را مسلمانی دو آتشه به حساب می آوریم و جز « محمد (ص) » و « فاطمه (س) » را الگوی خویش نمی یابیم، بدانیم که قرآن تمامی پیامبران پیشین و نیز کتب آسمانیشان را تصدیق نموده و هیچ یک از رفتارهای آنها را مورد تردید و انکار، قرار نداده است. پس، بهتر آن است ما نیز، در عوض تردید در مورد مربیان آسمانی پیشین، به دقت در علل رفتارها و تصمیماتشان، بپردازیم.

باید به ' پاپ ' پناه برد؟

تعریفی که از زن کامل، ارائه می شود بدین شکل، است: انسانی ماده که از نظر جنسی، به بلوغ رسیده و زادآوری کرده و در برقراری روابط جنسی، ماهر است. در مقابل، واژه ' دختر باکره ' یا ' دوشیزه ' برای ماده جوان یا نابالغی، استفاده می شود که به اجبار - به طور مثال، از جهت عدم بلوغ یا نیافتن جفت مناسب - یا از روی میل شخصی - برای نمونه، جهت پاکی جستن و نیل به قرب الهی - با کسی، رابطه جنسی نداشته است. مرد کامل نیز، به انسانی نر، اطلاق می گردد که با رسیدن به بلوغ جنسی، خویشتن را درگیر روابط جنسی نموده و در عوض، ' پسر ' را خواهیم داشت که نریست جوان یا نابالغ که به اجبار یا بر اساس میل شخصی، از ورود به این حوزه، پرهیز می کند.

اما تعریفی که از انسان کامل، داده می شود چیست؟ انسان کامل انسانیست که از ترس و خرافه پیشین بشر، رها شده و آزادی واقعی را دریافته است. فردی که از نظر معنوی، کامل بوده و هستی را همانطور که هست پذیرفته و بت خود را شکسته و انسان شدن و انسان باقی ماندن را سودای خویش قرار می دهد. حال، تعاریفی که از زن کامل و مرد کامل، بیان شد در کجای تعریف انسان کامل، جای دارد؟ کلیدیترین آموزه دین زرتشت انسان کامل بودن است. به قول ' نیچه ': ' بوزینه در برابر انسان، چیست؟ چیزی خنده آور یا چیزی مایه شرمی دردناک. انسان در برابر ابرانسان نیز، همین گونه خواهد بود. '

عشق ودیعه ای الهیست که بند اتصال انسان و هستی به خداوند، می باشد، در حالیکه عشق زمینی نمودی از اراده انسان و هستی، برای بقاست. آیا انسان بوزینه است که به خود پیچیده و تنها، در حال رفع حوائج مادی خود، بوده و روحی ندارد که نگران سقوطش باشد؟ آیا فردی که خود را در حد حیوانات، تنزل داده و با سوسکها و حشرات، مشغول رقابت است تا مبادا کره زمین را از دست بدهد از مقام انسانی خویش، تنزل ننموده است؟ به چه دلیل، افراد جامعه ای دینی در عوض جستجوی انسان کامل، به دنبال مرد کامل و زن کامل، می گردند؟ مسلما انسانی که صرفا بقاء خویش را طلب می کند به چنین دامی نیز، گرفتار می آید.

چنانچه زن و مرد در مقابل یکدیگر، صلح پیشه کرده اند، از جهت کهتری زن و برتری مرد نیست و از بابت بدطینت بودن مرد و فرشته بودن زن، نیز، که از آن روست که هر دو بقاء خویش را جستجو می کنند. مرد و زن - هر دو - برای ادامه حیات، نیازمند گروهی هستند که به آنها، تعلق داشته و آنها نیز، بدان، متعلق باشند، چرا که بشر به اقتضاء برخی موارد - از جمله ضعف جسمانی نسبت به سایر جانداران و همچنین، جهت مقابله با همنوعان خویش، در تنازع برای بقاء و ... - نیازمند زندگی جمعیست. آن چه امنیت مورد نظر هر دو جنس را تامین می کند همانا صلح میان آن دوست. مرد نیز، بدون زن موجود ضعیفیست که صرفا، قدرت جا به جا کردن اشیاء سنگین را دارا بوده و چه بسا بی او، دچار مرگ زودرس هم، بشود!

عشق زمینی نتیجه زیر پا نهادن عشق الهیست. فردی که تنها، برای حفظ جسم خویش، روح خود را به فراموشی سپرده و تن به ازدواج با هر موجودی ناپاک و هر عمل زشت و گناه آلود دیگری، داده اکنون، با از دست دادن عشق الهی، در جستجوی پناهیست تا آن عشق از دست رفته را جبران نماید و در نتیجه، واژه ' عشق ' را وارد زندگی حیوانی خود، نموده و مدام برای یکدیگر، نقش بازی کرده و وانمود می کنند که عشق آنها را در کنار هم، قرار داده است، حال آنکه این فریبی بیش نیست. واژه ' عشق ' را لکه دار نکرده و بگذاریم بکر و دست نخورده میان عابد و معبود، باقی بماند. خدا خود چنان بشر را دوست داشته و نگرانش است که تکالیف اشخاص خانواده و جامعه را در قبال یکدیگر، تبیین نموده و آنها را موظف به پیروی از آنها، می نماید. انس و الفتی که میان زن و مرد، والدین و فرزندان و ...، ایجاد می شود نیز، موهبتیست که خداوند به بشر، ارزانی داشته، حال آنکه وی راه شرک پیموده و آن را از جانب خویش، می داند و بدون توجه به امر پروردگار در انتخاب همنشین، در جهت تامین امنیت خود، از توانش در ایجاد روابط، سوءاستفاده نموده و واژگان ' عشق ' و ' روابط انسانی ' را به بازی می گیرد و به سخره گرفتن و طرد نمودن اشخاصی می پردازند که همچون خود حیوانیشان، بدین طریق، عمل ننموده و بعد الهی خویش را به بعد حیوانیشان، ترجیح می دهند. سخنی از بزرگان، می گوید: ' در جامعه ای که همه کج راه می روند، به کسی که راست راه می رود، می خندند. ' در جوامع غربی که متهم به انواع فسادها می باشند، به چنین اشخاصی، نسبتهای بیمار جنسی، روانی و ... داده نمی شود، بلکه این دسته میانشان، جایگاهی محترم داشته و مکانهائی پاک و مخصوص که نه دار المجانین و نه بیمارستان نامیده می شوند - دیر و کلیسا - به آنها اختصاص دارد. حال، انسانی که مدام انگشت بی دینی و فساد را سمت کشورهای غربی، نشانه گرفته و به بهانه پاک کردن جامعه خویش از هر گونه آلودگی، به انتقاد شدید و پی در پی از پوشش افراد، پرداخته و برایش، گروه پلیس ویژه ای نیز، اختصاص داده اند، چگونه است که پاک بودن دختری را برنتابیده و با متهم کردنش به انواع بیماریهای جنسی و روانی، سعی در کشاندن وی، به وادی آلوده روابط خویش، می نمایند؟ پلیسی که وظیفه ایجاد امنیت را بر عهده دارد، چگونه با ایجاد جو سوءظن و بدبینی، افراد پاک را هدف گرفته و انگشت اشاره را به سمت ایشان، نشانه رفته و بلند بلند فریاد می زند: ' مرد است. مرد است. ' و سپس، دیوانه وار به خنده می پردازد؟ آیا چنین پلیس فاقد قانون و نظمی قادر به ایجاد نظم و نظام در جامعه خویش، می باشد؟ اگر بخواهم پاک بمانم، به کجا، پناه ببرم؟ به ' پاپ '؟

این زن که بدحجاب نبود!

ایستگاه متروی امام خمینی (ره) کنار خودپردازی که معمولا بین ساعات 3 الی 3 و نیم بعد از ظهر، جهت تحویل کارتهای باقیمانده در دستگاه، از دسترس خارج می شود، ایستاده بودم تا شاید آن 10 دقیقه باقیمانده نیز، طی گشته و دستگاه مجددا، قابل استفاده شود. پلیسهای محترم مترو طبق معمول، شکاکیتشان آغاز و ایما و اشاره به یکدیگر را از سر گرفتند. این رفتارشان به گونه ایست که حتی اگر جرمی هم، مرتکب نشده باشی، توهم مجرم بودن پیدا می کنی. پلیسها به من پیش نویس ' موجود نباش! ' داده اند. گوئی که موجودیت من به تنهائی، جزء جرائم، است. با نگاههائی که تمام موجودیت مرا نشانه گرفته بود، به شکلی معنادار، براندازم می کردند که ناگهان، هوارهای زنی حواس آن دو را از سمت من، منحرف نموده و هر دو در جهت صدا، حمله ور شدند.

بانوئی حدودا 50 ساله و چادری بود که با ناراحتی و عصبانیت، رو به پلیس، فریاد می زد: ' دست یک مرد داخل ... یک زن نامحرم، چه کار می کند؟ این جا مگر لاشخورخانه است؟ پس، شماها دارید چه کار می کنید؟ کارش را کرد و تا شماها از راه برسید، فرار کرد. مگر چادر مرا نمی بیند؟ این چه کاریست؟ ' من نیز، از فرصت پیش آمده، بهره جسته و به نحوی که برای هر دو پلیس، قابل شنیدن باشد، گفتم: ' آن وقت می گویند: ' چادر سر کنید، کسی مزاحمتان نمی شود. ' این خانم که آرایش و سبک پوشش تحریک کننده ای ندارد! ' زن پیوسته، مشغول تخلیه تنش و عصبانیت ناشی از عمل مجرمانه مرد مزاحم، بود که یکی از پلیسها، امر فرمودند: ' ساکت باش. صدایت را پائین بیاور. من که این جا، نایستاده بودم که متوجه شده و دستگیرش کنم. ' زن که از بی تفاوتی و سهل انگاریهای پلیس، به ستوه آمده بود، با خشمی بیش از پیش، ادامه داد: ' نه. نمی توانم ساکت باشم. پس، شماها چه کاره هستید؟ ' مرد پلیس هم، به جای توجه به ناراحتی زن - آن هم، از نوع چادری - گفت: ' ساکت نمی شوی؟ باشد. برو داد بزن. ' سپس، راه خود را کشید و رفت.

عادلانه که قضاوت کنیم، عملی مجرمانه صورت گرفته و این وظیفه پلیس بود که با دستگیری مجرم و رساندن وی به سزای اعمال پلیدش، درس عبرتی بسازد برای سایرین. جالب است همان عباراتی که در پاسخ به شکایات افراد بدحجاب - در زمینه مزاحمت برای نوامیس - به کار می رود در پاسخ به شکایت شفاهی این زن حجاب برتری و ایضا سایر حجاب برتریها نیز، استفاده می گردد.

آیا زمان آن نرسیده که بانوان به جای چند لایه کردن حجاب ظاهری، از به تولد رساندن چنین جرثومه های فسادی، توبه نمایند؟ وقتی حجاب برتر نیز، یارای مقابله با دلهای مریض این جنس را ندارد، همان بهتر که ابدا نطفه شان بسته نشود. بانوان گرامی! اگر خیر و برکت دنیا و آخرت را بر راحتی و عشقهای زودگذر، ارجح می دانید، رحمهای خود را پاک نگاه دارید، تا خداوند پاک و منزه نیز، فرزندانی شایسته - همچون ' عیسی (ع) ' و سایر پیامبران ( علیهم السلام ) - به شما، ارزانی دارد.

شاهنامه را پایان خوش است آقای ...!

مانده ام نماینده ای را که از حفاظت و مراقبت از اموال خویشان خویش، عاجز بوده و چه بسا تبانی ای در کار، باشد چگونه یارای صیانت از حقوق و اموال همشهریانش، است؟!

ستاد انتخاباتی خارج از مترو

جالب است دلائلی برای رای ندادن به ' روحانی ' ارائه می شود که همه نتیجه مجاهدتهای بی امان دولت سابق بوده اند. اقتصاد مملکت را با سیاستهای نادرست، به نابودی کشانده و توقع می رود دستاوردهای گرانبهای 8 سال حماقت و سنگ در چاه، انداختن با 4 سال تعقل، زدوده شود. همواره، ساختن سخت تر بوده تا ویران کردن. با همین حسابهای دو دو تا چهار تا، چندین دولت ' روحانی ' باید تا جبرانی باشد برای افسارگسیختگیهای مشکلداران.
دلیلی که به ' روحانی ' رای می دهم: احترام به آزادی و کرامت انسانی 96 درصدی که برخی به نام خود، سند زده اند.