کلاهبرداری که کلاهبردار نیست و شاکی ای که حکم برائت را در عوض برگه رضایت، امضاء می کند! قضیه چیست؟

به دلیل ابتلاء به مشکلات متعدد حقوقی با اشخاص حقیقی و ادارات مختلف، بنده یکی از مشتریان پر و پا قرص شماره 129 - مربوط به قوه قضائیه - هستم که مشاوره حقوقی رایگان در حداکثر زمان 7 دقیقه ای به تماس گیرندگان، ارائه می کنند که آن هم، به دلیل کم حوصلگی ایشان یا هر دلیل ممکن و ناشناخته دیگری، در مدت زمان کمتری، به پایان می رسد.

دیروز طی تماسی که با چندین کارشناس مربوطه، داشتم، با مطرح کردن یک پرسش حقوقی، پاسخهای متفاوتی دریافت کردم. باعث تعجب و سر در گمی بسیار من شد که چطور یک مشکل حقوقی می تواند چندین پاسخ - آن هم، متناقض - داشته باشد! مثلا چطور امکان عفو یک کلاهبردار با رضایت  شاکی، هم وجود دارد و هم وجود ندارد؟ چطور می توان بعد از گذشت ده سال، حکم شکایت کیفری ای که صادر شده مجددا به دلیل مشمول مرور زمان نبودن موضوع کلاهبرداری، هم مطرح کرد و هم، به دلیل دارا بودن تنها یک بار فرصت طرح شکایت کیفری، امکان طرح مجدد آن نیست؟

البته با جمع بندی مشاوره های مختلف و اندک دانش شخصی، به این نتیجه رسیدم که می توان از طریق دیوان عالی کشور، به حکم قاضی پرونده، اعتراض و از آنجائی که کلاهبرداری مشمول مرور زمان نشده و با رضایت شاکی نیز، امکان گذشت در مورد جنبه عمومی جرم، وجود ندارد مجددا طرح شکایت نمود.

اگر شاکی حکم نادرستی که به اشتباه یا از روی تعمد، صادر شده و از روی بیسوادی یا کم هوشی و به این گمان که در حال دادن رضایت است، با توافق کتبی، قبول و امضاء نموده و بعد، متوجه گردد آن حکم برائت متشاکی بوده و نه برگه رضایت و از طرفی چون امکان گذشت از جنبه عمومی جرم کلاهبردار، حتی با رضایت شاکی، وجود ندارد، آیا نمی توان مجددا پرونده را به جریان انداخت؟

نتیجه شهوت پرستی به این شکل: نابودی بشریت و نتیجه شهوت پرستی به آن شکل: نابودی بشریت! پس، تفاوت کجاست؟

تعجب است با انتقادهائی که از نهادهای حقوق بشری، بابت اعتراضشان نسبت به زیر پا گذاشتن حرمت انسانها، می شود، چطور انجمنهای حمایت از حقوق حیوانات ایران پیوسته مورد تایید، است تا مبادا یکی از امیالشان، تلف گردد. به طور مثال، مبادا با دیدن یک تار موی جنس مخالف - از آنجائی که توسط هیچ نیروئی، آموزش ندیده اند تا چشمان خود را هنگام حضور در اجتماع، بیش از حد، دریده نکرده و به اطراف، نچرخانند - همچون کودکان معصوم، توانائی خویشتنداری در مقابل شکلات را از دست داده، به یکی از حالتهای زیر، گرفتار گردند: 1- در صورت عدم تمکن یا تمکین، فشار بیش از حدی را متحمل شده و اذیت شوند. 2- در صورت عدم تمکن یا تمکین، به گناه خودارضائی، مبتلاء شوند. 3- در صورت تمکن و تمکین - تواما - مرتکب گناه زنای به عنف یا زنای با رضایت شخص، گردند، بلکه در عوض، بتوانند با خواندن ورد و صیغه کردن طعمه مورد نظر، امیال خویشتن را ارضاء نمایند.

اشتباه این مدافعان حقوق حیوانات دقیقا همین جاست که به جای یادآور شدن ' بشریت ' مرد و وظیفه اش در خویشتنداری، مهر تاییدی بر امیال حیوانی ایشان، زده و به معرفی راههای در رو و دور زدن یکدیگر، می پردازند.

گفته می شود این راهها جهت جلوگیری از هرج و مرج، بی نیازی از طلاق دادن زن اول و از هم پاشیدن کانون خانواده ها، در نظر گرفته شده اند، اما به واقع، این راهها تا چه حد، این هدف را محقق ساخته اند؟ در اسلام، سفارش شده است مردان ابتداء، روی نفوس خویش، کار کرده و آن را طوری پرورش دهند که آنها را برده وار، به هر سو، نکشاند و در صورت ضرورت - ضرورت واقعی - به این روشها، متوسل گردند. اسلام هیچ گاه موافق ' حیوان تربیت کردن مردان و ایضا زنان ' نبوده است.

درست است که نوع اسب نیز، تا حدی، نیازمند آزادیست تا حداقل، در حدی که نیاز است به رفع حوائجش، بپردازد، اما آیا درست و منطقیست همان میزان اختیاراتی که به اسبی رام و مطیع، از جانب صاحبش، اعطاء می گردد به اسبی سرکش و بسیار رم کننده نیز، داده شود، طوری که با داشتن نهایت سرکشی نفس، عمل خود را شرعی و غیرحرام فرض کند - حال آنکه در اصل، چنین نیست؟

نتیجه این امر دقیقا برخلاف چیزیست که عنوان می شود: هرج و مرج بیشتر، از بین رفتن قداست خانواده و پیمانهائی که میان زوجین، بسته می شود و ترویج شهوت پرستی و حیوانیت در دو جنس - آن هم، با سوءاستفاده از نام مقدس ' دین '.

لالائی دیگر، کافیست!

بیانات مقام رهبری در دیدار اساتید، قاریان و حافظان برگزیده سی و چهارمین دوره مسابقات بین المللی ' قرآن کریم '، بسیار تامل برانگیز است، زمانی که ایشان مردم ایران را ' فاقد هویت جمعی و اسلامی ' دانسته و ' دوری از قرآن ' را عامل وضع کنونی کشورهای اسلامی عنوان می کنند. چرا که تا به حال، تکرار طوطی وار ' ملت مسلمان و شهیدپرور ' مردم بسیاری را به خواب برده بود و امید که با بیانات روشنگر و بیدارکننده ایشان، تکانی به خود، داده و شیرینی ' بیداری و راز و نیاز سحرگاهی ' را به ' خواب شیرین '، ارزان نفروشیم. تا باشد، از این دست سخنرانیها باشد!

کسی که پیوسته، متوجه جنسیت خویش است حیوانی بیش نیست!

در ایران، تفاوتی میان زیست جانوری و انسانی، مشاهده نمی شود. جامعه ای که حتی مکانهای آموزشی و مقدسی که صرفا باید جهت آموزش و یادگیری و عبادت و نزدیکی به پروردگار، پاکسازی شوند نیز، مورد هجمه روابط زن و مرد، واقع شده اند: ازدواجهای دانشجوئی، همسریابی برای فرزندان در مساجد و عبادتگاهها و ... . مرد و زن پیوسته - همچون انسانهائی که توسط شیطان، مس و دیوانه شده باشند - در روابطشان، مدام به یکدیگر القاء می کنند که ما دارای جنسیت، هستیم، حال آنکه جنسیت مربوط به بعد حیوانی بشر، است. چیزی که تنها باید در اتاق خوابهایشان، مورد توجه قرار گیرد و به باور بنده، در هیچ مکان و زمانی.

اگر برای زنان و دختران، حجاب یک اجبار قانونیست و سپس، دلیل آورده می شود که انسانها نباید با جنسیت خویش، وارد اجتماع شوند، ولی آیا مردان از این امر، مستثنی هستند؟ حتی کارمندان مرد ادارات در مواجهه با یک خانم، سعی در برقراری رابطه از این بعد، دارند و به اصطلاح ' زن ناقص العقل ' را جدی نگرفته و سعی در بازی دادن و پیچاندنش، کرده و زمانی که با برخورد انقلابی وی، مواجه می گردند، پوشش زن را بهانه ای برای وظیفه نشناسی و اقدام به کلاهبرداریهایشان، می سازند.

مردان نیز همچون زنان، لازم است متوجه باشند قبل از مرد بودن، یک انسانند و مجبورند نگاههای دریده و زبان کنترل نشده خویش را مهار کنند. در غیر این صورت، تفاوتی با حیوان، نخواهند داشت. اما وقتی مادران نمونه این دست از مردان و پسران را مشاهده می کنیم، جای تعجب نیست که مولود و پرورش یافته چنین زنی که یک عمر، تنها با بعد حیوانی خود - در قالب امر مقدس ازدواج - مشغول زندگی و امرار معاش و تنها هدفش جلب توجه شوهر به زیبائیهای ظاهری خویش، بوده و شب و روز را در فکر برپائی جشنهای مختلف و زینت دادن و خودنمائی در این مراسم، می گذرانده و تنها نشانه پاکی خویش را حجاب اجتماعی معرفی می کند چنین حیواناتی باشند.

دلیل سکوت قانون و روحانیت نسبت به این وضع، چیست؟ پزشکان نیز، زمانی که یک نسخه جواب نمی دهد، تجدیدنظری در تصمیماتشان، اعمال می کنند. هدف یک حکومت اسلامی باید پاکسازی واقعی و نه ظاهری جامعه باشد.

لعنت بر دهانی که بی پروا باز شود!

ایستگاه متروی امام خمینی (ره) جهت گرفتن موجودی کارت بانکی، منتظر ایستاده بودم. زن حدودا 35 ساله ای به همراه مادر شدیدا مکرمه سیاهپوشش، دو صندلی از صندلیهای مراسم جشنی را که به گمانم، به مناسبت ایام شعبانیه، در محل ایستگاه، در حال برگزاری بود اشغال کرده بودند. معطوف نگاههای حاکی از تعجب دو زن، شدم. من نیز، همانند طفلک معصومها، زل زدن به ایشان را در دستور کار، قرار دادم. سرانجام، زنی که دختر ایشان می نمود دهان باز کرده و طوری که به وضوح، به گوش می رسید، نتیجه معاینات خود را بازگو فرمودند: ' قیافه اش داد می زنه خرابه. وگرنه این طور لباس نمی پوشید. ' نگاهی به صورت پر از آرایش و شال قرمز جیغی که بر سر، نهاده و نیمی از زلفهای رنگ کرده و بورش، به بیرون ریخته بود انداخته و با ناراحتی آغشته با غیظ، گفتم: ' من از یک متری کسانی که شما با آنها، ازدواج می کنید، عبور نمی کنم. آن وقت، شما با همینها، خطبه خوانده و عمری، زیر یک سقف، زندگی می کنید. حال می گوئید من کثیفم و شما تمیز؟ ' زن رویش را برگردانده بود و نگاه نمی کرد. حتما می ترسید قیافه عفیفی که به خود، گرفته بود به هم بخورد. ادامه دادم: ' می خواهد بدهم شلاقش بزنند تا حرف دهانش را بفهمد. ' بعد، همانطور که داشتم دور می شدم گفتم: ' با آدم آلوده ای مثل خودت، ازدواج نکن که نتوانی جمعش کنی و حرصت را سر دخترها خالی کنی.' از قدیم، گفته اند: ' دیگران را با انگشت کثیف، نشان نده. '