اشغالگر! زمین ما را ترک کن!

تمایل بسیاری اینست که همزمان با ارتکاب به فساد، ژست دینداری را نیز، با خود، همراه داشته تا در صورت لزوم، همچون شتر مرغ، قدرت تغییر ماهیت خویش را دارا باشند. باید آشکارا گفت که این دست افراد، خود یک ' آمریکای بزرگ ' هستند و اول از همه، این خودشان هستند که نیاز به انقلابی در درون، دارند. کسی که نهایت انقلابی بودنش برمی گردد به حمایت زبانی صرف از نظام و تکرار طوطی وار ' مرگ بر آمریکا '، جزء ضالین بوده و میان طریقی که در آن، گام برمی دارد و نوشته روی پلاکاردش، هزارها فرسنگ فاصله است. با حلوا حلوا گفتن، دهانی شیرین نمی شود.

زمین خواری زمین خواریست؛ چه از سوی غارتگران اراضی ملی، صورت پذیرد و چه به دست غاصبان مستثنیات قانونی اشخاص، در نبود ایشان؛ کارمندانی که وقتی نوبت پاسخگوئی به گندکاریهایشان، فرا می رسد، با عیبجوئی از ظاهر و پوشش ارباب رجوعهای مونث، سدی برای حفاظت از خویشتن، فراهم می آورند و این جاست که مامور نیروی انتظامی بدون توجه به اصل ماجرا - زمین خواری - کروکی حادثه را به نفع کارمند دولت می کشد: ' خانم! خودت را بپوشان. ' جرم صورت گرفته: ' استفاده از شال سفید بلند به جای چادر مشکی بلند و نه زمین خواری کارمند محترم. '

به گمانم، شعار ' مرگ بر اشغالگر! ' این جا کارساز باشد. اشغالگر! زمین ما را ترک کن.

' سرزمینهای اشغالی ' و اکنون، ' صندلیهای اشغالی '

دیروز، آخرین جمعه ماه رمضان و ' روز قدس ' بود. دو خانم حدودا 25 ساله که خارجی بودنشان کاملا هویدا بود - علیرغم داشتن پوشش به سبک زنان ایرانی - داخل واگن قطاری که به سمت تجریش، به پیش می رفت، کنار هم، ایستاده بودند. البته یک جای خالی وجود داشت؛ اما هیچ یک راضی نمی شدند یکی نشسته و دیگری رنج ایستادن سر پا را تحمل کند. پس از دقائقی که قطار به ایستگاه ' شهید بهشتی '، رسیده و اکثر مسافران واگن پیاده و صندلیها خالی شدند، هر دو خرسند از یافتن جا - به نحوی که اکنون، هر دو امکان نشستن را پیدا کرده بودند - به سمت صندلیهای خالی، خیز برداشتند. تقریبا نشیمنگاهشان به کف صندلی، رسیده بود که گروهی خانم حجاب برتری همراه با پلاکاردهای ' سرزمینهای اشغالی '، به سرعت، داخل واگن شده و بدون توجه به دو خانمی که در حال نشستن بودند، با خوشحالی وافر، به اشغال کردن صندلیهای ایشان، مبادرت نمودند. دو خارجی که از این حرکت، بسیار متعجب شده بودند به مکان اولیه خود، برگشته و مات و مبهوت به یکدیگر، مردم و آن ملت مجاهد، نگاه می کردند.

همانهائی که تا چند لحظه پیش،  شعارشان در حمایت از مظلوم، برای بیرون راندن غاصب از سرزمینهای اشغالی، گوش فلک را پر کرده بود، اکنون، خود ایجادکننده نقطه ای جغرافیائی به نام ' صندلیهای  اشغالی ' بودند و با پلاکاردهای حاوی پیامهای ' سرزمینهای اشغالی ' در حال اجراء نمایشی کمیک، می نمودند.