بهترین چاره برای کسب اطلاعات شخصی: دوستی زورکی!

به جهت امنتر بودن سیستم حمل و نقل عمومی به نسبت تاکسیها و ... - از آن رو که امکان قربانی جرائم خشن شدن؛ از جمله آدم ربائی، تجاوز به عنف و جرائمی از این دست که با وجود فساد گسترده در ایران، از احتمال بالائی، برخوردار است - بنده از مشتریان دائمی مترو و ایضا، شرکت اتوبوسرانی تهران، می باشم. دیروز عصر، پس از خروج از مترو و به محض سوار شدن به اتوبوس - جهت عزیمت به منزل - به دلیل اشغال بودن صندلیهای جلوئی و تابش شدید آفتاب به صندلیهای سمت مقابل، ناگزیر روی صندلی کناری خانمی که خالی و در جهتی که از جهت تابش آفتاب، در وضعیتی مناسب، قرار داشت، نشستم. چهره اش آشنا می نمود. کوتاه قد و نحیف بود و چهره ای بدون آرایش و پوششی سر تا پا، مشکی به تن داشت؛ البته با مقنعه. به محض استقرار روی صندلی، در حالیکه به چترم، اشاره می کرد، گفت: ' خوب می کنی با خودت، چتر می آوری. ' به نشانه تایید، سری تکان دادم؛ بدون کوچکترین کلامی - اصولا، در ارتباط با افراد ناآشنا، بسیار محتاط عمل می کنم.

بی مقدمه پرسید: ' از سر کار، می آئی؟ '. گفتم: ' نه. ' پرسید: ' درس می خوانی؟ '. جواب دادم: ' بله. ' کنجکاویش بیش از اینها، بود؛ چرا که انگشت گذاشت روی آن چه که نباید می پرسید و اصرار پشت اصرار که حتما، باید اعتراف کنم: رشته و مقطع تحصیلی. در ادامه، رفت سراغ اینکه آیا کلاس کنکور ارشد یا دکترا می روم یا دانشگاه. با درخواستهای پیاپی و امتناع من - چرا که نقض حریم خصوصیم بود -، با حسی طلبکارانه، گفت: ' هر طور راحت هستی. ' سپس، گوشیش را برداشت و در حالیکه با شخصی در آن سوی خط، صحبت می کرد، با لحنی ناراحت، شروع کرد به تشر زدن: ' این برنامه ریزی بود که کردی؟ '.

پیش خودم، فکر کردم: ' چرا این قدر عصبانی؟ چرا این همه طلبکار؟ اطلاعات خصوصی افراد چه اهمیتی برای او، دارد که تا این حد، از عدم دستیابی به آنها، خونش به جوش می آید؟ '. همانطور که مشغول صحبت کردن با گوشی، بود، به مقصد، رسیده و در حال پیاده شدن از اتوبوس، بودم که با یک نگاه، چهره خانمی که دو مرتبه، جلوی گیت مسافران ایستگاه متروی ' صادقیه ' - البته با چادر -، دیده بودم به ذهنم، خطور کرد. به یاد حرفهایش که از ' یک برنامه ریزی ناکام '، صحبت می کرد، افتادم. آیا برنامه ریزی ' مترادفی جهت پوشاندن واژه ' نقشه '، بود؟