با قرار دادن و پذیرش عبادات فردی، به عنوان شرط ازدواج و کار، خود را به گناه کبیره ' شرک '، آلوده نسازیم!

ماجرای ازدواج مجدد یکی از خانمهای بازیگر و شرط ازدواج همسر ایشان مبنی بر خواندن نماز اول وقت، برای بنده، زنده کننده داستانی بود درباره دختری عارف و پسری شیفته و دلباخته؛ اما با سرانجامی متفاوت. در این داستان، دختر در پاسخ به خواستگار سمجی که خود را عاشق و دلباخته دختر معرفی نموده، شرطی مقرر داشته و او را به دادن پاسخ مثبت، به شرط گذراندن چهل شب متوالی در عبادت پروردگار، امیدوار می سازد. آن چه که در پایان قصه، با آن، روبرو می شویم شنیدن این جمله از پسر، است که در پایان موعد مشخص و چهل شب خلوت و راز و نیاز با معبود، رو به دختر که به قبول انجام وعده خویش، اشاره کرده، می گوید: ' اکنون، من به معشوق حقیقی و نهائی خود، دست یافته ام. ' و بدین ترتیب، هیچ پیوندی میان آن دو، شکل نگرفته و هر دو عمر را در تجرد و در پیوند و اتحاد پاک خود با خداوند، طی می کنند.

نماز اول وقت قراریست میان بنده و معبود و حقی از جانب ایشان، بر گردن وی که فرد ملزم به عمل بدان، بوده و قبول آن به عنوان شرط ازدواج، کار یا هر چیز دیگری، آن را تبدیل به نماز خواندن در جهت رضایت دیگری، نموده که این امر منجر به شرک در عبادت و از بین رفتن اجر آن، خواهد شد. ای کاش زنان و مردان سرزمین ایران در عوض وضع و پذیرش چنین شرایطی برای یکدیگر - نه فقط در رابطه با نماز؛ بلکه در رابطه با هر امری که رعایتش صرفا، باید در جهت رضایت پروردگار، خالص گردیده باشد تا مورد قبول حق، قرار گیرد؛ از جمله، رعایت حجاب و ... -، به اداء عبادات فردی و توجه به دستورات الهی خویش، می پرداختند که در این میان، اگر خداوند صلاح بداند، مطمئنا راه را برای رسیدن دو موجود حقیقتا پاک طینت به یکدیگر، باز کرده یا ایشان را به نحو شایسته دیگری، بی نیاز می گرداند که خداوند برای مومنان، کافی بوده و نشان آن این آیه از ' قرآن کریم '، است که می فرماید: ' ' مریم (س) ' رحم خود را پاک نگاه داشت و ما از روح خود، در او دمیدیم. ' ( سوره ' تحریم ' - آیه 12 )!