ایرانیانی که به نام‌' حفظ دین ' و با سوءاستفاده از نام بزرگان، ازدواج می کنید! پس، دین و پاکیتان کجاست؟

کسی که قادر نیست برای پرهیز از گناه همنشینی با آلودگان، از ازدواج کردن، امتناع نماید همانند کسیست که برای رفع نیازهای مادی دیگرش نیز، توانائی کنترل خویشتن در دوری از گناهانی؛ همچون دزدی، کلاهبرداری و ...، را نداشته و در نتیجه، چنین شخصی که در صورت عدم ازدواج، امکان به خطر افتادن دین و گناه کردنش وجود دارد ' فردی ساقط شده ' است که تلاش می کند با ازدواج، خود را ' فردی موجه و قابل قبول در اجتماع ' نشان داده و از سوئی دیگر، با تشکیل خانواده و فرزنددار شدن، امنیت و بقاء خود را تضمین شده بیابد؛ اما حقیقتا، به محض ورود به زندگی مشترک، نه توانائی کنترل شهوات خویش را دارد و نه توانائی پرورش فرزند صالح را. بدین ترتیب، با هوسرانی، چشم چرانی، زناء و ...، همچنان، به پیروی از نفسش، ادامه می دهد - همان گونه که در صورت عدم ازدواج، به آن، می پرداخت.

بدین شکل، رسمی که توسط این عده، باب می شود این خواهد بود: ازدواج کردن به نام بزرگان دین، ادامه دادن به زندگی فسادآلود و هوسناک خویشتن و تکثیر میکروبی همچون خود، در محیط مناسب و ایجاد شده فعلی - به لطف رحم ناپاکی که حاضر به ازدواج با چنین موجود آلوده ای، گشته - و انتشار آن میکروب به جامعه. پس، می بینیم که برای فرد، نه دینی باقی مانده و نه عفت و طهارتی؛ بلکه صرفا، نیازی مادی به داشتن خانواده، فرزند، حفظ بقاء و موجه جلوه کردن در انظار، برآورده شده است.

ازدواج حکایت همان چاقوئیست که دست هر شخصی، بیفتد بر اساس ویژگیها و شخصیتی که دارد، عمل نموده و توسط آن، عملی را بروز می دهد که با درونش، هماهنگ باشد. اصولا، شخص هوسران و زناکاری که ازدواج و طلاق، لقمه حرام و حلال و همه چیزهای خوب و بد در نظرش، یکسان می نماید مجاز نیست ازدواج خویش را با ازدواج عالمی به واقع، وارسته - و نه اسمی - مقایسه کرده و بگوید: ' او ازدواج کرده. پس، من نیز، می کنم. ' این عمل ظلمیست در حق این بزرگان؛ چرا که ' به اسم آنها، گناه کردن ' است. به گونه ای، ' تهمت زدن ' است.

اگر فردی برای برآورده ساختن نیازهای جنسی، رفع تنهائی، داشتن خانواده و امنیتی که در اثر داشتن آن، برایش، فراهم می شود، اقدام به ازدواج، نماید، جایز نیست این کار را به نام بزرگان دین و عرفان، انجام دهد؛ چرا که در صورت ایجاد هر گونه فساد احتمالی، این نام آن بزرگان خواهد بود که لکه دار خواهد شد.

چگونه دو موجود فاسد به خود، اجازه می دهند پیوند شیطانیشان را با پیوند دو موجود پاک سرشت، مقایسه کنند؟ سبک، نگرش و اهدافی که آن بزرگان در ازدواج، می دیدند یا می بینند در راستای اهداف الهی خویش، بوده و قابل قیاس با هوسرانیها و رفع شهوات و نیازهای مادی دسته دوم، نیست؛ یعنی اگر قرار بود ازدواج اسباب به فساد کشاندن ایشان را فراهم نماید، همانند تمامی گناهانی که سعی در دوری از آنها، داشته و دارند، از آن نیز، پرهیز می کردند. ' به نام بزرگان و به کام هوسرانان ' زندگی کردن نتیجه ای جز به گمراهی کشاندن ' افراد جویای حقیقت و پاکی ' جامعه را نخواهد داشت.